WordPress website: Alderlane
Deze week zag ik een stukje voorbijkomen van het optreden van Queen op Live Aid. 13 juli 1985. Wat een onvoorstelbaar indrukwekkende dag was dat. Hoewel het bij ons thuis niet bepaald de gewoonte was, en al helemaal niet met mooi weer, zat ik de hele dag voor de televisie. Ik speelde net een half jaar gitaar. En daar was dan Live Aid. Een concert waar veel grote namen uit de popmuziek zouden optreden in een enorm stadion in Londen. Later zou er doorgeschakeld worden naar Amerika, waar nog veel meer muzikanten zouden spelen. Dit alles om geld in te zamelen voor Afrika.
Het was ook live op de radio, dus ik zat met een stapel lege cassettebandjes klaar om de optredens die ik mooi vond op te nemen. Status Quo tikte af met Rockin’ all over the world. Er volgden veel inmiddels legendarische optredens. Het stadion kolkte. U2. Elvis Costello die All you need is love van The Beatles deed. Sade: fantastisch. Sting deed een paar Police-nummers. Phil Collins speelde Against all odds. Het ging maar door. In Nederland werd even doorgeschakeld naar North Sea Jazz, waar BB King klaarstond om zijn bijdrage te leveren. Ik zag voor het eerst hoe hij gitaar speelde. Wist niet wat me overkwam.
En Queen dus. Kan het nog altijd moeilijk droog houden als ik de beelden zie. Dit was de kracht van muziek. Dit was een wonder. En de hele wereld zag het op tv. En ik maar opnemen op de cassetterecorder. Bowie, The Who, en Paul McCartney die Let it be speelde.
Er zijn ook een paar optredens die ik gemist heb. Mijn ouders moesten natuurlijk wel even het journaal kijken en zo. Maar ze vonden het dan wel goed dat ik later die avond het concert afkeek. Dat ging inmiddels door in Amerika. Neil Young, Clapton, George Thorogood and the Destroyers, Santana, Tom Petty en nog veel meer. Jagger en Tina Turner braken de tent af en toen kwam als laatste Bob Dylan. Mét Keith Richards en Ron Wood. Fantastisch. Met z’n drieën. Akoestisch, na al het rockgeweld. Dylan brak een snaar, maar ook een lans voor de arme boeren in de Midwest. Hij zong Ballad of Hollis Brown.
Toen het afgelopen was, liep ik naar buiten. Het was licht inmiddels. De eerste keer dat ik een nacht wakker bleef voor de muziek. Bij het ontbijt begrepen mijn ouders er niks van. Dat gaf niks. Ik wist genoeg.
Dagblad van het Noorden, 15 juli 2023
WordPress website: Alderlane