WordPress website: Alderlane
Vandeweek reed ik vanuit Almelo terug naar Erica. Het was laat op de avond. Ik ging mooi over Mariaparochie, langs Tubbergen, op Mander aan. Daar ben ik nog even een eindje een zandpad opgereden om even uit te stappen. Even echte duisternis, echte stilte ervaren. Noordoost-Twente is zelfs in het donker mooi. Ik voel er ook wat in de grond.
Ik reed over een zandpad met diepe plassen terug naar de verharde weg. Het modderwater spatte op tegen mijn ramen.
Toen de grens over bij Getelo, langs Uelsen, over de heuvels van Wilsum op Emlichheim aan. De Saksische boerderijen die her en der in het mooie landschap staan, lijken helemaal op hun plek. Dit is een oud gebied. Saksenland! Als de geschiedenis anders was gelopen, als de grenzen anders waren getrokken, was het misschien wel een land geweest. Nedersaksië of zo. Noord-Duitsland, Groningen, Stellingwerven, Drenthe, Salland, Twente, Veluwe, Achterhoek. Een groot land wel. Groter dan het huidige Nederland. Een land van paasvuren, een eigen taal. Eigen manier van doen. Eigen bouwstijl en gebruiken.
We zien en horen de resten van die cultuur nog wel. En sinds de grenzen er niet meer zijn, kan Nedersaksië in gedachten wel een beetje bestaan. Niet iets waar je serieus over gaat nadenken. De Saksen van toen zijn nu Nederlander en Duitser. Maar de grenzen zijn weg. Gelukkig maar. Er zouden nergens grenzen moeten zijn. Mensen zijn uiteindelijk allemaal broeders en zusters.
Met dat gevoel rijd ik in de donkere nacht door Emlichheim richting Schoonebeek. Het is middernacht geweest. Opeens zie ik zwaailichten midden op de weg. Ik moet stoppen. Het is geen gewone Polizei. Het lijken wel militairen. Paar busjes vol. Kogelvrije vesten aan. Helms op. Ik zie automatische geweren. Vinger aan de trekker. Ik moet eruit. Rijbewijs, paspoort. Ze checken m’n hele auto. Die zit onder de modder, zie ik. Ze zijn streng. Ik vraag wat er loos is. Ze mogen niks zeggen, denk ik. Als ze me nagetrokken hebben, mag ik verder rijden. Wat een ontzettende aparte ervaring, zo midden op het vredige platteland, midden in de nacht.
Als ik thuis ben lees ik op internet iets over hoeveel jihadisten er door Europa schijnen te zwerven. In de verte kraait een vroege haan.
(Dagblad van het Noorden, 9 april 2016)
WordPress website: Alderlane