Opnemen in de studio vind ik misschien wel het mooiste wat er is. Met een stapel nieuwe nummers de studio in om daar op de ‘band’ te krijgen wat je in de kop hebt. De euforie die gaat bruisen als een opname te gek geworden is, is wat mij betreft met niets te vergelijken.

Volgens mij heb ik nu 20 albums gemaakt. Dan tel ik de albums die ik produceerde voor Douwe Bob, Stephanie Struijk, Herman van Veen, Rob de Nijs, Di-rect, Cuby + Blizzards en Henny Vrienten even niet mee. Mooie avonturen allemaal. Afgesloten van de werkelijkheid, in een studio een plaat opnemen. Vergeten hoe de wereld buiten raast.

Omdat Amerika een poos dicht was, ben ik de laatste twee jaar een paar keer naar Frankrijk gegaan. September 2021 huurde ik een mooi, achteraf gelegen huis op een heuvel in de buurt van Saint Antonin Noble Val. Ik ken het gebied goed. Ik kom er al 25 jaar omdat goeie vrienden van mij daar ergens wonen. Sint-Antonius is de heilige die je aanroept als je iets kwijt bent. “Sint-Antonius beste vrind, zorg dat ik het wedervind”, sprak mijn moeder vaak als ze iets zocht. Ik zocht naar rust en berusting. Een maand lang reed ik door het middeleeuwse landschap en stopte ik om naar een rivier te kijken of naar een graanveld. Of ik reed naar de stad Albi. Daar staat een grote, eeuwenoude kathedraal, lang het grootste bakstenen gebouw van de wereld. In die van binnen kleurige kathedraal liggen de relikwieën van de Heilige Cecilia. De heilige van de muziek. Daar heb ik regelmatig een kaarsje aangestoken.

‘s Avonds terug op de heuvel zag ik het in de stilte van het Franse platteland donker worden. Dan werkte ik de ideetjes die ik onderweg gekregen had verder uit. Zachtjes, met de gitaar op schoot, of gewoon in het hoofd. Ik zag weer sterrenhemels zoals ik ze als kind zag. Zo kwamen er elke dag nieuwe nummers bij. Ik schreef ook teksten waar ik nog geen muziek bij had. Verheugde mij er op een gegeven moment op om weer naar huis te gaan. Daar kon ik die teksten mooi op de vleugel zetten en zo ontstonden nieuwe nummers met piano.

Na die maand in m’n eentje in Frankrijk, was het tijd om de studio in te gaan en weer onder de mensen te komen. Ik heb de mannen gevraagd waarmee ik ook die elektrische tours heb gedaan. En die liveplaat natuurlijk. Heb ik die wel meegeteld? En ze speelden ook mee op de albums Vlier en Sowieso. En Bernard al vanaf Hout Moet. Het was een mooi weerzien. Ik liet ze een nieuw lied horen, vertelde hoe ik het voor me zag en binnen no time waren we waar we wilden wezen. En dat achter elkaar door. Nummer na nummer. Wat een mooie tijd hebben we gehad. Het is een dubbelelpee geworden. Ziel en zaligheid zitten erin. Bloed en tranen ook.