Kerstmis is een feest met veel tradities. De boom neerzetten, kerstster met een lampje erin voor het raam, de muziek die je het hele jaar niet hoort maar rond Kerstmis opeens wel, samen eten. Elke familie heeft zijn eigen manier van Kerstmis vieren. Er komen nieuwe dingen bij, zoals hele straten en huizen volhangen met verlichting, en er verdwijnen dingen, zoals massaal naar de kerk gaan. Toen ik nog een jonge misdienaar was, waren er al veel mensen die alleen nog met de kerst naar de kerk kwamen. Tot ergernis van de pastoor en veel parochianen gingen die mensen ook nog eens juist vooraan in de kerkbanken zitten om alles mooi te kunnen bekijken. De pastoor van de nachtmis zei er wat van. Ze kregen het te horen, die mensen vooraan. Dat ze de plekken innamen van de mensen die er elk weekend trouw zaten. De volgende morgen, ik speelde toen orgel bij het kinderkoor, riep een pater voor aanvang van de mis, dat de mensen die alleen met Kerstmis naar de kerk kwamen maar fijn vooraan moesten gaan zitten om alles goed te kunnen zien en te beleven. Hij meende het. Hij nodigde ze naar voren. Schitterend. De kerstsfeer die toen ontstond, ben ik tot op de dag van vandaag niet vergeten. Mooier klonk Excelcis Deo nooit meer.
Maar die wereld is voorbij. Veel van die dingen zijn nu nog slechts herinneringen. En opeens is er nog iets voorbij. Er was een tijd dat op eerste kerstdag, nadat het kerstdiner in de gezellige huizen achter de rug was, een grote groep dorpsgenoten bij elkaar kwam in het café. Zo’n avond was een soort onafgesproken reünie. En elk jaar speelde Douwe daar. Iedereen kende Douwe ‘van de muziek’. Hij heeft vanaf zijn veertiende gitaar gespeeld en gezongen op werkelijk vele duizenden bruiloften, tuinfeesten, jamsessies, band-avonden in discotheken, verjaardagen en huiskamerconcerten. En eerste kerstdag ’s avonds op Erica. Maar dat komt niet weer. Douwe Sterkenburgh is er niet meer. De ontelbare, prachtige verhalen, die hij zijn armen wijd zo mooi kon brengen, zullen nog lang doorverteld worden. Een fantastische muzikant. Kende duizenden nummers uit z’n hoofd, plus de gitaarsolo’s. Wat een man. Er was niemand die hem niet mocht. Niemand. Heel veel mensen zullen zijn bijzondere aanwezigheid enorm missen.
Heel veel mensen zullen heel veel mensen missen deze dagen. Kerstmis brengt dat gevoel naar boven. Alles is zo anders dan hoe het was. Tradities verdwijnen. Maar er is één traditie die blijft: elk jaar weer proberen om er een heel mooi kerstfeest van te maken.
Beste, lieve lezers, ik wens jullie allemaal een Zalig kerstfeest.