WordPress website: Alderlane
Vandaag reed ik naar Twente. Gewoon om er even te zijn. Er zijn een paar plekken die ik daar zo mooi vind. Daar wil ik sowieso elk seizoen een keer kijken. Zoveel fijne herinneringen daar. Eerst even via het zandpaadje, langs het beekje naar de watermolen. Het verleden ligt er nog goed bij. Alhoewel het er vroeger vast nog veel mooier was. Dat heb ik wel gezien op oude kaarten. Maar voor vandaag de dag is het er behoorlijk prachtig. Meer mensen vinden dat. Ik ben niet de enige. Daarvoor moet je ’s winters in alle vroegte gaan.
Dat zie je op veel mooie plekken in de wereld. Lake Louise bijvoorbeeld. Een mooi bergmeer in de Canadese Rocky Mountains. De laatste keer dat ik er was, kon je niet eens parkeren. Zoveel toeristen. Vanuit de hele wereld komen mensen naar die plek om te genieten van de rustgevende kracht van moeder natuur. Je staat ervoor in de file.
Waarom toch weer denken aan Canada als ik in Twente ben? Het gaat vanzelf. Ik heb het ook andersom trouwens. Als ik me aan de andere kant van de wereld in een wereldstad door een Uber naar een hoog aangeschreven restaurant laat rijden, wil ik ook weleens denken aan een bepaald zandpad in Twente. Of in Drenthe. Drenthe kan ook mooi zijn, toch?
Maar ik was in Twente. De specifieke bouwstijl. Het coulisselandschap. De mensen. Ik hou ervan. De taal die gesproken wordt in met name Noordoost-Twente klinkt zo vertrouwd. Het lijkt erg veel op hoe van oorsprong wordt gesproken waar ik vandaan kom. Maar het komt veel ouder over. Mooi ouder, bedoel ik. Met naamvallen en zo. En ze hebben zulke prachtige uitdrukkingen. Maar net als bij ons verdwijnt de streektaal hier ook als sneeuw voor de brandende Randstad-zon. Zeggen ze in Twente nog wel siepel tegen een ui?
Toch voel je ook in Twente aan alles dat je een eind van de Randstad bent. Niet dat ik een hekel heb aan bijvoorbeeld Amsterdam hoor. Ik begin steeds meer van onze hoofdstad te houden. Helemaal nu ik wat boeken heb gelezen over de geschiedenis van deze stad.
Maar goed, ik was in Twente. Vanaf daar ben ik door de heuvels in de buurt van Uelsen teruggereden naar huis. Daar kroop ik snel achter de piano. Morgen rij ik naar Groningerland, bedacht ik toen. Westerwolde. Dat is ook een mooi stukje wereld.
Dagblad van het Noorden, 2 september 2023
WordPress website: Alderlane