WordPress website: Alderlane
Afgelopen week ging ik aan het einde van de middag achter het huis zitten. Ik keek naar de verte. Ik luisterde een podcast. Het ging over politiek. Het ging over de toekomst. Over oorlog en strijd. Het ging me tegenstaan. Ik wil alles graag volgen, maar het vloekte te veel met waar ik naar keek. Felgroene velden. Spierwitte wolken. Diepblauwe lucht. Vogeltjes. Vlindertjes. Ik zette een andere podcast aan die ik graag luister. Daar ging het over het klimaat. En over dat we allemaal PFAS in onze lichamen hebben. Iedereen. Ik zette de podcast maar uit.
Dat hielp niet veel. Ik bleef maar malen. Hoe moet dit toch allemaal goedkomen? Hoe kan het dat we steeds verder afraken van… Ja, van wat eigenlijk? Van elkaar? Van de vrede? Van de natuur? Van het goede? Wat is goed? Wat voor de een het goede is, is voor de ander het pure kwaad. En de ruimte daartussen wordt steeds groter. Als een ijskoude steppe vol gevaarlijke valkuilen ligt die ruimte tussen meningen te wachten op iemand die zich, op zoek naar nuance, aan een paar stapjes op die vlakte waagt.
Ik dwong mezelf te stoppen met nadenken over ellende. Ik volgde de zwaluwen in de lucht. Ik hoorde het stiller worden in de buurt. De wind ging liggen. Het werd stil. Een poosje. Toen hoorde ik in ge- dachten een heel lage toon. Ik wist meteen wat het was. De lage C van het pedaal van het kerkorgel bij ons in de kerk. De laagste pijp van het register ‘subbas’. Als je die C met je voet indrukte, hoorde je eerst wel een seconde de wind die de pijp aanblies. Dan pas kwam de toon.
Er was een tijd dat ik de sleutel van de kerk had zodat ik op het orgel kon oefenen in een lege kerk. Dat vond ik fantastisch. Vooral als het heel warm was. Dan klonk het orgel anders. Dan straalde de zon door de gebrandschilderde ramen. Dan rook het in de kerk zoals het er alleen zomers kon ruiken. Ik maakte me dan niet meer druk om of ik over zou gaan op school. En over waarom ze mij in het zwembad in elkaar wilden slaan. Of over pa die boos was geweest omdat wij zijn rolmaat gesloopt hadden. Ik liet de notenboeken dicht en drukte met de linkervoet op de lage C van het pedaal. Vanaf daar speelde ik wat ik verzon. Tijd en toestanden verdwenen. Alleen in de kerk.
Dagblad van het Noorden, 5 juli 2025
WordPress website: Alderlane