WordPress website: Alderlane
Gisteren nam ik een taxi in Chicago. Had het Chicago Symphony Orchestra de tweede van Brahms horen spelen en wilde daarna nog wat eten bij een late night Italiaan. De taxichauffeur zei niet veel. Hij maakte zich wel druk om de drukte in het verkeer. Hij sloeg op zijn stuur en zei iets in een taal die me niet eens zo heel vreemd voorkwam. Het is tegenwoordig opeens niet zo netjes meer om te vragen waar iemand vandaan komt, dus die neiging onderdrukte ik. Het aardige was dat deze man in erg gebrekkig Engels juist mij vroeg waar ik vandaan kwam. Ik zei: ,,The Netherlands”. Hij had geen idee. Dus ik zei, tegen mijn gewoonte in, dan maar: ,,Holland”. Ja, dat kende hij wel. Daarna zei hij weer wat dingen in zijn eigen taal. Ik vroeg hem dan ook maar waar hij vandaan kwam. Koerdistan. Hij was net een paar maanden in Amerika. De taal was nog erg moeilijk voor hem. Hij sprak echt woordje voor woordje.
Ik keek uit het autoraampje en zag de lichtjes in de wolkenkrabbers voorbijvliegen. Chicago bij nacht lijkt soms wel op Gotham City, de stad van Batman. Je zou er naar van kunnen worden, maar ik hou ervan. Ik moest denken aan een jongen waarmee ik ooit werkte bij een standbouwersbedrijf in Bussum. Ook een Koerd. Veel met hem gepraat over waar we vandaan kwamen. Ook bij hem thuis gegeten. Hij zei altijd ‘Kardasj’ tegen mij. Dat betekent ‘vriend’. Dus ik zei tegen de taxichauffeur: ,,Kardasj”. Hij draaide zijn hoofd even om, om mij aan te kijken. ,,Friend”, zei hij. En toen weer een boel woorden die ik niet verstond. Ik keek maar weer uit het raam. Dit gesprek lukte echt voor geen meter. Geeft niet. Niet alles kan zo gaan als je zou willen. Toen dacht ik weer aan mijn Koerdische vriend uit Bussum. Dat ik zo heerlijk gegeten had bij hem thuis. Dus ik zei tegen de taxichauffeur: ,,Kurdish food is great. I love Lahmacun!” De man veerde op, klonk opeens heel vrolijk en riep: ,,Döner! Kurdi Biryani! Shorba!” We waren bij de plek waar ik eruit moest. Hij draaide zich om naar mij en ik zag tranen in zijn ogen. Hij schudde mij langdurig de hand en zei emotioneel: ,,Lahmacun!” Heimwee en eten. Wonderlijk duo.
Op de hoek van Cedar en Rush dacht ik aan een bord aardappels met sperziebonen, gebakken verse worst en appelmoes van eigen appels.
Dagblad van het Noorden, 11 oktober 2025
WordPress website: Alderlane