WordPress website: Alderlane
De kerstboom staat nog niet. Ik moet er nog eentje ophalen. Maar heb al wel de doos met kerstspullen klaargezet. Het is met de jaren een behoorlijke doos vol verschillende ballen en slingers geworden. Allemaal herinneringen aan al die Kerstmissen sinds ik een eigen boom heb. Dat maakt de boom optuigen ook altijd wel een beetje een emotioneel gebeuren. Die paarse kerstballen waren mijn eerste eigen kerstballen. De bijpassende piek is ook nog heel. Wat een andere wereld was het toen. En die grote rode ballen kocht ik toen ik net hier woonde. Daar zijn er nog maar twee van over. Net als herinneringen. Sommigen vallen je kapot. Anderen zijn er nog altijd en glimmen straks weer mooi in het licht van de lampjes.
Kerstmis wordt nooit meer zoals dat was als kind. Dat was magie. De nachtmis. Samen zingen. De bijna levensgrote kerststal voorin de kerk. Kaarsen. Iedereen was toch een beetje uitgelaten als de mis afgelopen was. Dan was het echt Kerstmis. Handen geven voor de kerk. Snel naar huis. Het beste servies op de tafel. Kerststol, suikerbrood, witte bolletjes. Echte boter. Vleeswaren die je anders nooit kreeg. Mooie muziek, zacht op de achtergrond. En in de voorkamer stond de kerststal. Kindje Jezus in zijn kribbe. Een God die zich klein maakt als een onschuldig baby’tje. Dat is toch een prachtig begin van een verhaal. Dat zegt veel. Zeker als je weet wat er in dat verhaal allemaal nog achteraankomt.
Het kindje brengt licht. En dat hebben we nodig. Midden in de donkerste tijd. We zitten nu midden in de donkerste tijd in donkere tijden. Daarom hebben we misschien ook wel zoveel behoefte aan nog meer licht. Veel huizen zijn van buiten ook helemaal uitgedost met lichtjes. Het is een prachtig gezicht. Met of zonder kerk, met of zonder Jezus, Kerstmis gaat blijkbaar toch altijd gewoon door. Voor een boel mensen ook een verdrietige tijd. Een tijd waarin mensen die er niet meer zijn erg gemist worden. Maar dat is misschien ook wel een goed teken. Als je iemand heel erg mist, betekent het dat je heel veel van diegene hebt gehouden. En dat dus nog altijd doet.
We leven naar Kerstmis toe. We maken allemaal plannen om het zo mooi mogelijk te maken. Iedereen op zijn eigen manier. Iedereen in zijn eigen werkelijkheid. Morgen gaat de derde adventskaars al aan. Misschien pak ik de midwinterhoorn er nog wel even bij. Het verlangen naar licht is groot. Maar het komt eraan!
Dagblad van het Noorden, 13 december 2025
WordPress website: Alderlane