Toen ik langs de appelboom liep, zag ik dat er toch flink wat kleine appeltjes aan waren gekomen. Poosje terug dacht ik nog dat het niet veel zou worden dit jaar. Had blijkbaar niet goed gekeken. Snel ging ik kijken bij de andere, kleinere boom. Die geeft wat zoetere appels. Ook daar zag ik kleine appeltjes. Bijna rook ik de de geur al van als ze rijp zijn. Maar dat duurt nog even. Er moet nog een hele zomer overheen. Ik vroeg me af hoe de wereld erbij zal liggen tegen de tijd dat de appels rijp zijn. Ik probeer het nieuws zo goed mogelijk bij te houden en me zo breed mogelijk te informeren. We zien de verschillende meningen steeds harder op elkaar botsen. Elke dag lijkt het harder te gaan. Ook de ontwikkelingen in de verschillende conflicten gaan harder en harder. Het gaat snel.
Net als de maïs achter het huis. Een week geleden kon ik vanuit de keuken nog niet zien of het nou bieten waren of maïs. Toen ben ik maar even naar achteren gelopen. Het was maïs. En gisteren was het vanuit de keuken ook al wel duidelijk te zien. Het gaat echt snel. Ook toen dacht ik weer aan hoe de wereld eruit zal zien tegen de tijd dat de maïs eraf is. Dat duurt nog even. Wil mezelf ook niet bang maken door na te gaan denken hoe het kan gaan lopen. Die gedachten kan ik blijkbaar steeds slechter tegenhouden. Toch wil ik het nieuws blijven volgen. Hoe donker de lucht er ook van wordt.
Wat zou ik nu doen als ik Joods zou zijn? Zou ik dan wachten tot de maïs hier achter het huis geoogst wordt? Zou ik dan deze herfst hier onder de boom een appel van de grond rapen? Als ik Joods zou zijn, dan zou ik ‘m smeren. Dan had ik al een poosje de koffer klaarstaan. Niet langer afwachten. Nu weg omdat het niet meer veilig voelt. En dat in Nederland. Het is toch niet te geloven. ,,Ja maar dit en ja maar dat.” Het zal allemaal wel. En ja, klopt. Ik ben geen Jood. Maar wil je überhaupt wel in een land wonen waar Joden wederom niet veilig zijn? De geest is allang uit de fles. Wat komt hier nog achteraan?
Dagblad van het Noorden, 21 juni 2025